Ҳафа бўлиш ва у билан ишлаш болаликданоқ биз билан бирга бўлади. Ҳаммасига таниш бўлган "ҳафа бўлиш – менга эмас" ибораси ҳеч қачон ишламайди.
Трансформацияни муҳаббатга айлантириш ҳақида гапирмайман. Менинг шахсий фикрим: бу ишламайди. Бу, ҳатто хавфли бўлиши мумкин ва инсонни қониқтирмайдиган ва деструктив муносабатларда қолишга мажбур қилади. Шунингдек, хафа бўлишдан фойда олиш, менимча, самарали эмас."Ҳафа бўлишни ўзингга олма" ибораси ҳақида алоҳида тўхталишни истар эдим. Агар оғриқ бўлса – оғрийди. Бу қурбонлик эмас, балки мос келувчанлик ҳақида. Агар муносабатлар ва ҳаёт шароитлари ички ҳис-туйғуларга мос келмаса ёки оғриқли бўлса, биз кучсиз ва сезгир бўламиз. Шунинг учун реакциялар ўта кучли бўлиши мумкин ва хафа бўлиш кучайиши мумкин.
Ҳафа бўлиш болаларга хос бўлиши мумкин, лекин бу ҳимоя ҳақида. Агар оғриқ бўлса – исҳол қилиш керак.
Ҳафа бўлишни тажрибага айлантириш. Бу зўр эшитилмаслиги мумкин. Лекин алоҳида уруш ҳақида гаплашамиз.
Уруш бу ҳис-туйғу, қудрат ва назорат ҳиссини беради. Ҳафа бўлиш – бу қудрат ва назорат сизга мухаббат қилмайдиган одамда эканлигини ҳис қилиш ҳақида.
Уруш сизга ҳаракат қилишга, вазиятни тушунишга куч беради. Ҳафа бўлиш эса тўхташ ва юришдан иборат, ва бунда жуда узоқ вақт яшаш мумкин.
Ҳафа бўлишдан кейин, одамлар, вазиятлар, орзулар ва бошқалар ҳақида хулосалар чиқариш керак. Ҳафа бўлишни урушда яшаб, сиз урушчанга ёки худди шундай вазиятга қайтиш имконияти камроқ бўлади. Чунки сиз энди қудратли боласиз. Энди сиз бошкарасиз ва қарорни сиз қабул қиласиз.
Номақбул шароитдан чиқиш ва ўзингизни хавфсизликда ва тинчликда ҳис қилиш керак. Фақат хавфсизлик ва тинчликда келажакдаги ютуқлар учун асос қуриш мумкин.